جعل رایانه ای در آیینه قوانین داخل

جعل رایانه ای تحت عنوان مصادیقی از جرائم علیه امنیت و ‌آسایش عمومی در دو قانون بررسی شده است:

۱. قانون تجارت الکترونیکی ایران مصوب ۱۳۸۲، ماده ۶۸ با عنوان جعل کامپیوتری

۲. قانون جرایم رایانه ای مصوب ۱۳۸۸ مواد ۶ الی ۱۱ با عنوان جعل رایانه ای.

ایجاد داده‌های قابل استناد،تغییر در داده‌های قابل استناد، وارد کردن یا ایجاد داده‌های قابل استناد دروغین به داده‌های قبلی،تغییر در داده‌های کارت های حافظه،تغییر علایم قابل پردازش در سامانه های مخابراتی یا نرم افزارهای کامپیوتری و یا وارد کردن متقلبانه داده ها به آن‌ها از مصداق های بارز جعل رایانه‌ای می باشد.

استفاده کننده از این موارد نیز به عنوان استفاده از داده‌های مجعول، به شرط علم و اطلاع قابل مجازات می باشد.

ویژگی های جرم جعل رایانه‌ای

جرم جعل رایانه‌ای با ترک فعل محقق نمیشود بلکه تنها باایجاد داده قابل استناد، تغییر و ورود متقلبانه داده ها قابل تحقق است.

جعل رایانه‌ای درباره داده‌های قابل استناد محقق می‌شود یعنی وقتی محقق می‌شود
که داده جعلی تنها قابلیت استناد پذیری داشته باشد. لازم نیست که حتما مورد استناد قرار گرفته باشد.

جعل رایانه‌ای هم به مانند جعل سنتی، می‌تواند از طریق ایجاد داده ابتدایی،
دستکاری در داده‌های رایانه‌ای، تغییر داده‌های اصلی، به صورت غیر مجاز و متقلبانه صورت گیرد.

جرم استفاده از داده‌های جعلی

استفاده از داده‌های جعلی رایانه‌ای در صورت استفاده عمدی و با علم و اطلاع دارنده از این داده ها
به استناد ماده 7 قانون جرایم رایانه‌ای جرم محسوب می‌شود.
براساس ماده 6 پیش گفته همین قانون برای اشخاص حقیقی و حقوقی مجازات جداگانه تعیین می‌شود.
بنابراین همانند جرم جعل سنتی، و استفاده از سند مجعول،
جعل رایانه‌ای و استفاده از داده مجعول رایانه‌ای دو جرم مستقل هستند که به صورت جداگانه قابل مجازات می باشند.