اولین بار در استفاده از رایانه ها مطرح شد، بعدها به روشی برای استفاده از اموال، مخصوصاً اموال غیرمنقول، تبدیل گردید.
تایم شر، امکان استفاده افراد متعدد را از مال واحد، در دوره های زمانی مشخص،
فراهم میآورد و زمینه استفاده حداکثری از اموالی را که به طور مستمر موردنیاز مصرف کننده واحد نیستند، ایجاد میکند.
تایم شر یک نهاد حقوقی جدید نیست، بلکه یک روش استفاده که ممکن است در قالب بیع، اجاره یا هر عقد دیگری،
متناسب با نهادهای پذیرفته شده در حقوق داخلی، مورداستفاده قرار گیرد.
مهم ترین مسئله ای که حقوقدانان داخلی با آن روبه رو هستند،
نبود تصویری صحیح از این نهاد تازه تأسیس حقوقی و بلکه وجود تصویری نادرست از تایم شر است.
نبود تصویری صحیح از تایم شر، با توجه به جدید بودن این بحث در کشور ما، تعجب انگیز نیست.
چرا که خود کشورهای صاحب تایم شر نیز در ابتدا با چنین مشکلی مواجه بوده اند.
برای نمونه میتوان گفت تصور عموم حقوقدانان ایران، این است که تایم شر نوعی عقد است؛
درحالیکه این ذهنیت کاملاً خطاست. تایم شر نه یک عقد بلکه نهادی است که در آن عقود مختلف وجود دارد.
